Δεν είναι ίσως η πρώτη φορά που θα διαβάσετε ένα κείμενο για τις αλλαγές που υφίσταται ο ρόλος του CIO. Όσο η τεχνολογία γίνεται γρανάζι σε κάθε μηχανισμό της επιχειρηματικής λειτουργίας, τόσο διάφοροι τομείς της επιχείρησης θα χρειάζονται περισσότερες συμβουλές για την αξιοποίησή της.

Ενώ τα προηγούμενα χρόνια, ο CIO δαπανούσε ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου του στην ομαλή λειτουργία του πληροφοριακού συστήματος, ο νέος του ρόλος είναι να βρίσκεται περισσότερο έξω από το computer room, το οποίο έχει πλέον μετονομαστεί σε data center.

Οι συναντήσεις με τμήματα όπως το HR, marketing και οικονομική διεύθυνση είναι στην ημερησία διάταξη. Στόχος των συζητήσεων είναι να δημιουργηθούν εργαλεία που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τις ανάγκες του κάθε τμήματος. Η εξέλιξη αυτή φέρνει μια αλλαγή, η οποία ταράζει κάπως τα νερά, κυρίως των παλαιότερων CIOs. Προκειμένου, οι επιχειρήσεις να βελτιώσουν το time to market, αλλά και να κάνουν ανταγωνιστικότερες τις εσωτερικές τους διαδικασίες, τα C-level στελέχη ζητάνε από τους CIOs να λαμβάνουν άμεσα αποφάσεις, γεγονός που τους αναγκάζει σε χρήση τυποποιημένων και “ασφαλών” λύσεων, στερώντας τα οφέλη του πειραματισμού.

Παράλληλα όμως – και αυτό είναι το παράδοξο – ζητούν αξιοποίηση τεχνολογιών που είναι πρακτικά ελάχιστα δοκιμασμένες και δεν έχουν επιβεβαιώσει τα οφέλη που ισχυρίζονται ότι προσφέρουν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα social media.

Συχνά μέσα στις επιχειρήσεις δημιουργούνται τομείς που κινούνται με ξεχωριστές ταχύτητες. Το marketing για παράδειγμα είναι συχνά το πιο προοδευτικό και ζητά την αιχμή της τεχνολογίας, ενώ η οικονομική διεύθυνση προτιμά τις ασφαλείς και γνωστές δομές, διατηρώντας legacy συστήματα μέσα στον οργανισμό.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο CIO ωθείται στο ρόλο του επιχειρηματικού συμβούλου, γεγονός που τον αναγκάζει να έχει μια πολυεπίπεδη γνώση και μια στρατηγική προσέγγιση της τεχνολογίας. Ωστόσο, το παρελθόν του δεν τον αφήνει να ξεχάσει τη χαρά της ανακάλυψης που ένοιωθε όταν ήταν πιο κοντά στην τεχνολογία. Έτσι διαμορφώνεται μια νέα ισορροπία, στην οποία θα πρέπει να επιλέξει αν θέλει να προσαρμοστεί.

του Γιάννη Μουρατίδη

Είναι αρκετές φορές που γράφοντας ένα άρθρο διαπιστώνω ότι μια άποψη που εγώ λαμβάνω ως δεδομένη, θα μπορούσε να είναι αμφισβητήσιμη από τον αναγνώστη. Για παράδειγμα, οι “IT managers έχουν γενικά υψηλότερους μισθούς σε σχέση με μια δεκαετία πριν”. Τι παράγει αυτήν την άποψη; Η αίσθηση μου για την αγορά ή μια έρευνα που έπεσε στα χέρια μου και αποτυπώνει την εικόνα των μισθών την τελευταία δεκαετία; Τόσο ο αναγνώστης όσο και εγώ θα θέλαμε να είναι μια άποψη βασισμένη σε δεδομένα, όμως όσο και αν έψαξα στο Internet δεν βρήκα καμιά έρευνα που να είναι δημόσια διαθέσιμη για να την αξιοποιήσω.

Το ίδιο σενάριο παίζεται τα τελευταία χρόνια στον κόσμο των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις που μιλούν για Big Data, αναφέρονται στην πράξη στα δεδομένα που έχουν διαθέσιμα στο δικό τους data center. Σύμφωνα με μια έρευνα της Forrester μόλις το 1/3 των επιχειρήσεων θεωρούν τα εξωτερικά δεδομένα σημαντικά για την επιχειρηματική τους στρατηγική και ίσως ένας λόγος που έχουν διαμορφώσει αυτήν την άποψη είναι ότι στην πράξη δεν έχουν πρόσβαση στα δεδομένα αυτά.

Το project Open Data 500 που εξελίσσεται αυτήν την περίοδο στις ΗΠΑ έχει ως στόχο να καταγράψει τις εταιρείες που χρησιμοποιούν εξωτερικά δεδομένα, κυρίως κυβερνητικών οργανισμών, αλλά και διαθέτουν τα δεδομένα τους για χρήση από άλλες εταιρείες ή οργανισμούς. Πρόσφατα, η Twitter ανακοίνωσε μια ειδική υπηρεσία για την ακαδημαϊκή κοινότητα, μέσω της οποίας θα διαθέτει posts των χρηστών της σε ερευνητές που θέλουν να δώσουν πιο πλούσια τροφή στα αναλυτικά τους συστήματα.

Αναμενόμενο είναι ότι υπάρχουν όρια στο γκρέμισμα των τειχών που προστατεύουν εταιρικές και κρατικές πληροφορίες. Ο ορισμός των δεδομένων που θα γίνουν ανοιχτά, ξεκινά αρχικά από το στρατηγικό σχεδιασμό της επιχειρηματικής ανάπτυξης, η οποία στην περίοδο που διανύουμε δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Μέσα από ομότιμες συμφωνίες θα μπορούσαν τα ίδια δεδομένα να είναι ανοιχτά για ένα συνεργάτη και κλειστά για κάποιον άλλο.

Όπως άκουσα πρόσφατα σε μια εκδήλωση “Στο περιβάλλον πολυπλοκότητας της παγκόσμιας οικονομίας, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εχθρών και φίλων γίνονται ολοένα και λιγότερο ξεκάθαρες”.

του Γιάννη Μουρατίδη

Αν και την τελευταίο καιρό, η Google βρίσκεται στο στόχαστρο ακτιβιστικών ομάδων, αλλά και κρατικών οργανισμών, όσον αφορά τις ολιγοπωλιακές πρακτικές της, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε να ταράξει τα νερά της αγοράς, όταν πριν από ένα περίπου χρόνο, παρουσίασε το προϊόν Google Glass.

Πρόσφατα, ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία των ΗΠΑ, το Beth Israel Deaconness Medical Center στη Βοστώνη, ανακοίνωσε ότι οι γιατροί, αρχικά στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, θα χρησιμοποιούν τα Google Glass, ώστε να έχουν πρόσβαση σε πληροφορία, χωρίς να αποσπάται η προσοχή τους από τον ασθενή.

Πριν από λίγο καιρό, η startup Emotient χρηματοδοτήθηκε με 6 εκατομμύρια δολάρια, προκειμένου να εξελίξει μια εφαρμογή που θα επιτρέπει στον κάτοχο των Google Glass να αναγνωρίζει ανθρώπινα συναισθήματα. Η τεχνική αναμένεται να εφαρμοστεί αρχικά στο χώρο του retail, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των αγοραστών.

Στη δυναμική είσοδο της Google στον τομέα των εφαρμογών Augmented reality, η Facebook απάντησε πρόσφατα με την εξαγορά της Oculus, πληρώνοντας σχεδόν 2 δισεκατομμύρια δολάρια για ένα προϊόν που πρακτικά δεν είχε γίνει εμπορεύσιμο. Το προϊόν της Oculus δίνει τη δυνατότητα στο χρήστη του να “ενταχθεί” μέσα στη ψηφιακή πραγματικότητα, όπως σε ένα video game η σε μια αλληλεπιδραστική ταινία.

Αυτό που συμβαίνει αξίζει την προσοχή μας, όχι τόσο γιατί αποτελεί μια νέα τάση, δεδομένου ότι ο όρος “virtual reality” είναι γνωστός από τη δεκαετία του 80, όσο γιατί πλέον η διαθέσιμη τεχνολογία επιτρέπει την υλοποίηση εφαρμογών που μπορούν να “ξεγελάσουν” τις ανθρώπινες αισθήσεις και να δώσουν πραγματική μορφή σε ένα ψηφιακό κόσμο ή να συνθέσουν ομαλά το πραγματικό με το ψηφιακό.

Οι εφαρμογές που μπορούν να προκύψουν περιορίζονται μόνο από τη φαντασία των developers, αλλά και από τις αντιστάσεις του κοινού που βλέπει μια απειλή όσον αφορά την κατάχρηση των προσωπικών δεδομένων. Ένα δεύτερο ενδιαφέρον πεδίο παρατήρησης, αφορά στη δυνατότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να προσαρμοστεί στη σύνθεση της ψηφιακής με την αναλογική πραγματικότητα, διατηρώντας διακριτά όρια.

του Γιάννη Μουρατίδη

Οι ρίζες της λέξης “print” ξεκινούν από τα μέσα του 15ου αιώνα, με την έννοια “”to set a mark on any surface”. Είναι ξεκάθαρο ότι η λέξη ταυτίζεται με την επιφάνεια και όχι το χώρο. Αντιθέτως, η συντομογραφία 3D (three dimensions) προσδιορίζει ξεκάθαρα το χώρο. Ο συνδυασμός “3D printing” είναι άστοχος, δεδομένου ότι όλοι οι printers είναι 3D αφού έχουν τρεις διαστάσεις.

Ωστόσο, όπως συνηθίζεται στην τεχνολογία, το marketing είναι προτιμότερο από την κυριολεξία, όταν πρόκειται για την απήχηση στην αγορά. Στις λέξεις “3D” και “print” έχουν επενδυθεί ήδη δισεκατομμύρια δολάρια για να γίνουν γνωστές. Αντιθέτως, ο εναλλακτικός ορισμός Additive manufacturing, τον οποίο προτείνει η Wikepedia είναι εντελώς ακατανόητος και εκτός αυτού εξίσου άστοχος. Η λέξη manufacturing ορίζει χειροποίητη κατασκευή.

Η ουσία βέβαια δε βρίσκεται στο marketing, αλλά στις εφαρμογές της νέας τεχνολογικής εξέλιξης, η οποία ταρακουνάει γερά τα θεμέλια της βιομηχανίας. Αν και ο πρώτος 3D printer παρουσιάστηκε το 1984 από τη 3D Systems, η οποία παραμένει ηγέτιδα στο χώρο, μόλις το 2010, τα φώτα της δημοσιότητας αποκάλυψαν τους 3D printers στο ευρύ κοινό. Έκτοτε, τα 20.000 δολάρια για την αγορά ενός 3D printer έγιναν λιγότερο από 1000. Δεκάδες υλικά είναι ήδη διαθέσιμα ακόμα και για το ευρύ καταναλωτικό κοινό, παρέχοντας τη δυνατότητα παραγωγής εκατομμυρίων προϊόντων με καλύτερη ποιότητα και αντοχή των αντίστοιχων βιομηχανικών.

Δηλαδή μπορώ να έχω σπίτι μου ένα 3D printer και να παράγω μόνος μου το σκελετό των γυαλιών μου; ΝΑΙ! Και που θα βρω τα σχέδια; Θα τα φτιάξετε μόνος σας, αν έχετε το ταλέντο ή θα τα βρείτε στο Internet δωρεάν ή πληρώνοντας κάποιο αντίτιμο.

Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Και οι βασικοί λόγοι που δεν έχετε ήδη έναν 3D printer στο σπίτι ή την επιχείρηση σας, είναι γιατί α) τα 1000 δολάρια παραμένουν ένα μεγάλο ποσό, β) χρειάζεστε κάποιο χρόνο για να πιστέψετε ότι η τεχνολογία κάνει τη δουλειά της και να σκεφτείτε πως μπορείτε να την αξιοποιήσετε και γ) τα προϊόντα της εκτύπωσης σας θα είναι πλαστικά, καθώς για τα υπόλοιπα υλικά, το κόστος των συσκευών που μπορούν να τα αξιοποιήσουν είναι ακόμα πολύ ψηλό.

του Γιάννη Μουρατίδη

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Gartner, οι οργανισμοί σε παγκόσμιο επίπεδο θα κάνουν σημαντικές επενδύσεις τα ερχόμενα χρόνια σε έργα CRM με στόχο την αξιοποίηση μεγαλύτερου εύρος πηγών πληροφοριών, ώστε να δημιουργήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια την εικόνα του αγοραστή / χρήστη.

Οι βασικές κινητήριες δυνάμεις που διαμορφώνουν τις εξελίξεις στον τομέα του CRΜ είναι λίγο πολύ οι ίδιες με αυτές που ασκούνται σε όλους σχεδόν τους τομείς του ΙΤ αυτήν την περίοδο: Cloud, social media, mobile devices και Big Data. Ωστόσο, ειδικά στον τομέα του CRM, καταλυτικό ρόλο αναμένεται να παίξει και η εξέλιξη της νέας τάσης του Internet of Things.

Στο διασυνδεδεμένο κόσμο, όπως τον οραματίζονται οι εταιρείες τεχνολογίας, κάθε συσκευή είναι συγχρόνως μια πηγή πληροφορίας, αλλά και ένα κανάλι επικοινωνίας με τον κάτοχό της.

Αυτοκίνητα, κτίρια, ηλεκτρικές συσκευές ακόμα και ράφια καταστημάτων είναι πλέον συνδεδεμένα στον παγκόσμιο ιστό και μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους ή με κεντρικά συστήματα πληροφοριών, χωρίς να είναι απαραίτητη η ανθρώπινη παρέμβαση.

Το marketing έχει στη διάθεσή του έναν όγκο πληροφοριών που αυξάνεται εκθετικά με το πέρασμα του χρόνου. Η πρώτη πρόκληση είναι να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανάλυση των πληροφοριών και να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Ακόμα όμως και αν πετύχει σε αυτό το δύσκολο έργο, στη συνέχεια θα πρέπει να ανακαλύψει τους πιο αποτελεσματικές δράσεις για να στείλει το σωστό μήνυμα στον κάθε αποδέκτη.

Φανταστείτε το σύστημα ελέγχου του αυτοκινήτου σας να στέλνει μήνυμα στην εταιρεία που συνήθως επιλέγετε για να αγοράζετε καύσιμα, η οποία με τη σειρά της στέλνει στο κινητό σας ένα κουπόνι προσφοράς για την επόμενη επίσκεψη σε κάποιο από τα πρατήρια της.

Υπάρχει ένα “εμπόδιο” σε αυτήν τη διαδικασία. Θεωρητικά και τεχνικά, το παραπάνω σενάριο μπορεί να εξελιχθεί χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Ωστόσο, οι οργανισμοί θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει πρώτα ότι τα συστήματα τους μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους. Γέφυρες και κοινοί κώδικες επικοινωνίας, ανοιχτά και κλειστά λογισμικά. Αυτά είναι τα συστατικά που θα καθορίσουν την επιτυχία της συνταγής που θα ανοίξει την όρεξη του πελάτη.

του Γιάννη Μουρατίδη

Αρκετά δημοσιεύματα ασχολούνται τον τελευταίο καιρό με το αίτημα των χρηστών για την προσθήκη ενός διακόπτη αυτοκαταστροφής (kill switch) σε φορητές συσκευές, όπως smart phones και tablets.

Η εφαρμογή μιας τέτοιας λειτουργίας, η οποία σύμφωνα με τους αναλυτές, είναι μια σχετικά εύκολη προσθήκη στο λογισμικό της συσκευής, έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα. Το ένα είναι ότι ο κάτοχος της συσκευής θα αποτρέψει την έκθεση των δεδομένων της και το δεύτερο είναι ότι θα αποθαρρύνει κάποιον από το να κλέψει τη συσκευή, είτε για να αποσπάσει πληροφορίες, είτε για να την μεταπωλήσει.

Προσωρινά, το μεγαλύτερο ποσοστό των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, αντιστέκεται σε αυτήν την ιδέα, παρά το γεγονός ότι οι κλοπές συσκευών αυξάνονται συνεχώς τα τελευταία έτη. Οι κάτοχοι των τηλεφώνων είναι παραπάνω από σύμφωνοι με την εφαρμογή του kill switch. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε από το πανεπιστήμιο Creighton, το 99% των συμμετεχόντων δήλωσαν ότι θα ήθελαν η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να τους επιτρέπει την αχρήστευση της συσκευής τους σε περίπτωση κλοπής.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, μόνο στις ΗΠΑ, τα οικονομικά οφέλη για τους καταναλωτές θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα 2,6 δις δολάρια. Από αυτά περίπου τα 580 εκατομμύρια δολάρια αφορούν δαπάνες για την αγορά μιας νέας συσκευής και τα υπόλοιπα 2 δις δολάρια τη μείωση του κόστους συμβολαίων ασφάλισης των συσκευών, το οποίο φτάνει τα 4,8 δις δολάρια ετησίως.

Οπότε, γιατί οι εταιρείες αντιστέκονται; Οι ίδιες ισχυρίζονται ότι η λειτουργία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πύλη εισόδου για hackers, οι οποίοι θα απενεργοποιούν συσκευές ή θα απειλούν τον κάτοχο ότι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Ωστόσο, αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η απάντηση βρίσκεται στην απώλεια εσόδων των εταιρειών, από συμβόλαια ασφάλισης και αντικατάσταση των συσκευών.

Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία όσον αφορά το μέγεθος της ζημιάς από κλοπές φορητών συσκευών. Προσωρινά, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, δεν παρέχουν κάποια υπηρεσία που θα μπορούσε να απενεργοποιήσει πέρα από την κάρτα SIM και το κινητό τηλέφωνο. Την κατάσταση αυτή θέλει να αλλάξει η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών, η οποία βρίσκεται σε επικοινωνία με τις εταιρείες, προκειμένου να δημιουργηθεί νέο ρυθμιστικό πλαίσιο για τη λειτουργία υπηρεσίας απενεργοποίησης της συσκευής.

του Γιάννη Μουρατίδη

Μετά από 13 χρόνια εξέλιξης, η Microsoft δεν αναμένεται να δώσει κάποια παράταση στη ζωή των Windows XP, τα οποία σύμφωνα με πρόσφατα στατιστικά στοιχεία συνεχίζουν να είναι εγκατεστημένα σε περισσότερο από το 30% των προσωπικών υπολογιστών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το δέσιμο με το λειτουργικό XP δεν είναι μόνο “συναισθηματικό” για κάποιους χρήστες, οι οποίοι προκειμένου να αναβαθμίσουν σε μια επόμενη έκδοση, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να επενδύσουν στην αγορά ενός νέου υπολογιστή. Όπως είναι φυσικό τα σχόλια που έχουν δημοσιευτεί για την απόφαση της εταιρείας δεν είναι σε κάθε περίπτωση κολακευτικά. Ωστόσο, θεωρούμε ότι από τη στιγμή που ένας ιδιώτης ή μια επιχείρηση αποφασίζει να ανέβει στο άρμα ενός μονοπωλίου, απολαμβάνοντας τη διαδρομή που του προσφέρει, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για “σκληρές” αποφάσεις που θα ταράξουν την ηρεμία του.

Άλλωστε δεν είναι μόνο η Microsoft που το κάνει αυτό. Αντίστοιχη πολιτική ακολουθεί και η Apple κάθε φορά που παρουσιάζει ένα νέο OS, “παραμελώντας” με τον καιρό την υποστήριξη του προηγούμενου. Από μια άποψη θα λέγαμε ότι η Microsoft είναι και πολύ φιλική, καθώς 12 χρόνια υποστήριξης ενός λειτουργικού χωρίς καμία επιπλέον οικονομική υποχρέωση από το χρήστη είναι μεγάλο διάστημα.

Τι σημαίνει όμως η κίνηση της Microsoft στην πράξη; Ουσιαστικά, η εταιρεία θα σταματήσει να προσφέρει updates του λειτουργικού, τα οποία κυρίως διόρθωναν κενά στην ασφάλεια του και ενημέρωναν τη βάση αναγνώρισης κακόβουλου λογισμικού. Ένα σημαντικό ποσοστό αυτής της ανασφάλειας μπορεί να καλυφθεί με τη χρήση ενός προγράμματος προστασίας τρίτου κατασκευαστή, καθώς οι περισσότεροι έχουν ανακοινώσει ότι θα συνεχίσουν να ενημερώνουν τις εκδόσεις των εφαρμογών τους που τρέχουν σε XP.

Οπότε, το PC μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά και οι εφαρμογές του το ίδιο. Αν το λειτουργικό έχει κάποια κενά ασφαλείας που δεν έχουν ανακαλυφθεί μέχρι τώρα, θα μπορούσαν κάποιοι να τα εκμεταλλευτούν και να προξενήσουν προβλήματα. Οπότε, αν κάτι τέτοιο σας ανησυχεί υπάρχει η λύση της αναβάθμισης σε Windows 7, η οποία θέλει κάποια προσοχή, καθώς θα πρέπει να επιλέξετε μια έκδοση που κάνει update ώστε να μη χρειαστεί να κάνετε clear install, που απαιτεί επιπλέον κόπο για backup και στη συνέχεια format του σκληρού δίσκου.

Αν ανήκετε στην κατηγορία που το PC σας δεν αντέχει τα Windows 7, το οποίο μπορείτε να μάθετε με αυτήν την εφαρμογή http://windows.microsoft.com/en-us/windows/downloads/upgrade-advisor

η αγορά ενός νέου υπολογιστή είναι η μόνη σας επιλογή.

Στην πράξη βέβαια υπάρχει και μια ακόμα επιλογή που ακούει στο όνομα Linux, με την οποία μπορείτε να διατηρήσετε ζωντανό τον υπολογιστή σας και ενδεχομένως να δείτε και τις επιδόσεις του να πολλαπλασιάζονται. Αντέχετε όμως την αλλαγή;

του Γιάννη Μουρατίδη

Πρόσφατα επισημοποιήθηκε, η απόφαση της κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει μέσω ΕΣΠΑ την ανάπτυξη ενός πανελλαδικού δικτύου WiFi σε ανοικτούς και κλειστούς δημόσιους χώρους. Το έργο ακούγεται αρχικά ενδιαφέρον, γιατί προσφέρει δωρεάν πρόσβαση σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή, αυξάνοντας το βαθμό ελευθερίας του κινούμενου εργαζόμενου και χρήστη. Με την ισχύουσα κατάσταση, προκειμένου να είναι εξασφαλισμένη η σύνδεση από παντού, η πιο αποτελεσματική λύση είναι η χρήση των 3G ή 4G δικτύων.
Θα αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικές αντιδράσεις που θεωρούν την επιλογή της κυβέρνησης ως μια πολυτέλεια σε εποχή που η χώρα έχει να λύσει πολύ σοβαρότερα προβλήματα, όπως αυτό της ανεργίας και θα εστιάσουμε σε θέματα του πλαισίου χρήσης.
Σύμφωνα με την αρχική ανακοίνωση, ο μέγιστος χρόνος σύνδεσης δεν θα μπορεί να υπερβαίνει τα 30 λεπτά και κάθε σημείο θα έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετεί 40 έως 50 χρήστες ταυτόχρονα με ταχύτητες που δεν θα ξεπερνούν το 1,5 Mbps. Από τους περιορισμούς, “σκληρότερος” είναι ο χρονικός, καθώς οριοθετεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο εφαρμογών που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το δίκτυο.
Για παράδειγμα, δεν είναι εφικτό σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, να γράψει κάποιος ένα κείμενο που απαιτεί αναζήτηση πληροφορίας. Επίσης, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορεί να υλοποιήσει ένα video call γιατί απαγορεύεται το streaming και οριακά θα μπορούσε να κάνει μια αναζήτηση για καταλύματα ή σημεία ενδιαφέροντος σε μια περιοχή, χωρίς επίσης να έχει πρόσβαση σε video περιεχόμενο λόγω του περιορισμού στο streaming.
Πρακτικά, εφαρμογές που μπορούν να υποστηριχθούν, είναι η ανταλλαγή ψηφιακής αλληλογραφίας και πρόσβαση σε social media, οι οποίες ωστόσο, λόγω του μικρού όγκου δεδομένων που διακινούν, είναι περισσότερο βολικές μέσω των δικτύων κινητής τηλεφωνίας. Με ένα κόστος κοντά στα 5 ευρώ, οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας προσφέρουν μερικές εκατοντάδες MB δεδομένων ανά μήνα, τα οποία συνήθως είναι αρκετά για τις παραπάνω χρήσεις.
Επομένως, δημιουργούνται αρκετά ερωτηματικά για τη χρηστικότητα του συγκεκριμένου έργου, το οποίο έχει ήδη μπει σε φάση δημόσιας διαβούλευσης και αναμένουμε με αρκετό ενδιαφέρον τις “αντιδράσεις” που ενδεχομένως να επαναπροσδιορίσουν κάποιους από τους παραπάνω περιορισμούς.

του Γιάννη Μουρατίδη