Στο μέλλον, όπως το έχει δει ο William Gibson και το απεικονίζει στην τριλογία που ξεκινάει με το Νευρομάντη, το Internet δεν είναι όπως το βλέπουμε σήμερα. Είναι όπως αρχίζουμε να το βλέπουμε σήμερα.
Ο γνωστός συγγραφέας που συντέλεσε σημαντικά τη δεκαετία του 80′ στη δημιουργία της κυβερνοπάνκ κουλτούρας, φαντάζεται τον κυβερνοχώρο σαν ένα τρισδιάστατο σύμπαν, στο οποίο οι τράπεζες αξιόλογων πληροφοριών, είναι προστατευμένες πίσω από απροσπέλαστα τείχη. Οι κυβερνοναύτες συνδέονται στον κυβερνοχώρο μέσω του κεντρικού νευρικού τους συστήματος και ταξιδεύουν, όπως ένας αστροναύτης που έχει αφήσει το διαστημικό του όχημα και πλέει στο διάστημα. Κάποιες τράπεζες πληροφοριών είναι επικίνδυνο ακόμα και να τις πλησιάσεις, γιατί τα αμυντικά τους συστήματα γίνονται επιθετικά και σου καίνε τον εγκέφαλο. Οι hackers του μέλλοντος δεν ρισκάρουν μόνο να φυλακιστούν, αλλά και να χάσουν τη ζωή τους.
Αυτήν την περίοδο στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, γίνεται ένας δημόσιος διάλογος που αγγίζει ένα από τα πιο θεμελιώδη συστατικά του Internet, την άναρχη ελευθερία του.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Internet πρέπει να μείνει, όπως είναι. Ένα δίκτυο που δεν έχει ιδιοκτήτη και είναι αξιοποιήσιμο από όλους και όταν λέμε όλους εννοούμε αυτούς που έχουν πρόσβαση, δηλαδή λιγότερο από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ υποστηρίζει την παραπάνω θέση και πρόσφατα δήλωσε ότι το Internet δεν πρέπει να διαφέρει από το δίκτυο ηλεκτρισμού. Η άλλη πλευρά, η οποία εκπροσωπείται κυρίως από τους μεγάλους service providers, υποστηρίζει ότι θα πρέπει να υπάρξουν κάποιοι ρυθμιστικοί κανόνες, που κυρίως θα έχουν στόχο να χρεώνουν τους content providers ανάλογα με τη χρήση.
Αυτή η πλευρά υποστηρίζει ότι η Netflix για παράδειγμα, η οποία φορτώνει τοInternet όσο χιλιάδες άλλες εταιρείες μαζί, δεν θα πρέπει να πληρώνει το ίδιο για τη χρήση του.
Οπότε, οι service providers θα κάνουν μια συμφωνία με τη Netflix και θα μεταχειρίζονται καλύτερα το περιεχόμενο της, εφόσον φυσικά η Netflix δεχτεί να πληρώσει το αντίτιμο. Τι θα γίνει όμως αν ένας service provider δεν τα βρει με τη Netflix; Το πιο πιθανό να γίνει μια συμφωνία με έναν άλλο service provider του οποίου οι συνδρομητές θα έχουν αποκλειστικά πρόσβαση στις υπηρεσίες τηςNetflix. Όπως γίνεται δηλαδή με την δορυφορική ή την καλωδιακή τηλεόραση. Κατά πάσα πιθανότητα όλοι οι provider θα είναι υποχρεωμένοι να υποστηρίζουν εξίσου κάποιες υπηρεσίες, αλλά από εκεί και πέρα για τις υπόλοιπες το τοπίο θα θυμίζει Άγρια Δύση. Φυσικά, υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο μια υπηρεσία ή κάποιο περιεχόμενο να μην είναι αρεστά σε κανένα provider, οπότε δεν θα φτάσουν ποτέ στο συνδρομητή.
Πηγαίνοντας τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα, θα αντιληφθούμε ότι οι service provider θα ζητήσουν από τους συνδρομητές ή από διαφημιζόμενους τα χρήματα που έχουν πληρώσει και δεν αποκλείεται να φτάσουμε σε μια κατάσταση που οι οικονομικά εύποροι θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε περισσότερη και ποιοτικότερη πληροφορία από τους οικονομικά αδύναμους. Κάτι που και τώρα συμβαίνει, αλλά όχι στην έκταση που είναι πιθανό να συμβεί, αν τελικά δεν ισχύσει η πρόταση της ουδετερότητας του δικτύου.
Από την άλλη, το ερώτημα είναι ποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει τα “σπασμένα” της Netflix ή του Amazon Prime για να μπορούν οι παγκόσμιες υποδομές να είναι λειτουργικές και επαρκείς για το σύνολο της πληροφορίας που διέρχεται από αυτές. Θεωρητικά, ένα μεγάλο ποσοστό της συντήρησης των υποδομών θα επιβαρύνει τα δημόσια ταμεία, ενώ πιθανό είναι να υπάρξουν και “μεγάλες χορηγίες”. Είναι ενδιαφέρον ότι στη διαμάχη μέχρι τώρα, εταιρείες, όπως οι Google, Facebook, Microsoft και Amazon, έχουν πολύ διακριτική παρουσία. Με τη βαρύτητά τους είναι περισσότερο πιθανό να στρεβλώσουν τις μελλοντικές εξελίξεις, παρά να χρειαστεί να προσαρμοστούν σε αυτές.
Μέσα από τη σκόνη της μάχης, η οποία στην ουσία έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια, μια εικόνα είναι ξεκάθαρη. To Internet βγάζει τα χίπικα ρούχα του και ντύνεται με κοστούμι και γραβάτα ή με τζινάκι και tshirt.
του Γιάννη Μουρατίδη